شعرطنز زیر داستان الاغی است که به علت سیلاب از دامان سرسبز کوهساران به روستایی پناه می آورد و به صورت اتفاقی در طویله ای با چندسارق برخورد می کند و ادامه ی ماجرا…
یه روژ شنفتم خری سرّونی
دنگ بلن گو چرچی کپونی
ئه مال دامه در تا خر پیا کم
خر آخر شر ئه بن رها کم
خرم پیا کرد ار نزیک مال
چن قاطری بی ئه یال و گوپال
نیشون پیری ئه چم نوویتی
دنون پویتار ئه دم نوویتی
گوشی تکون دای وه رسم ادب
نه ئه طور شتر هن هوزِ عرب
وت که ریویاری پاچه نثار بیم
عاشق در و دشت وخت وهار بیم
یخه م غافلگیر دس لافاو بی
لاف و تاف و توف پره عذاو بی
وه چوار نعل رسیم ار نزیک شهر
منی جامی کرد بیهوام ئه خطر
توف و گرم هُرّ زله بردویمی
رعد و تش بریق قووت گرتویمی
هره گنه گن جامی پیا کرد
وژم ئه قپال وارون جیا کرد
بی آز و بی هوش کتمه روی زمین
لوناواز کردمی لافاوه بی دین
سرم که هیز دا هاوا تریک بی
سیلِ درم کرد بیون نزیک بی
وژم خو سیر کرد تا لیسک هور دای
هور نیشته زمین، گرمی اثر دای
جام ئه طویله فره بیتر بی
خیر و برکت ار دورم پر بی
جا بی کشی بی نیمه کاره بی
ارا مه هتل پنج ستاره بی
ئه نومِ حصار گیاه فره بی
ارا مه بیتر اژ گُل کِره بی
بیه وره ظهر دورم شلوق بی
هردک گوشم کاس ئه دس بوق بی
ماشینل چرچی کول بلن گو دار
یکی موت گوجه چوی گونا گلنار
یکی موت سیفه هن شهر خونسار
یکی موت گیلاس چوی دونه مروار
ماشین پلیس هت، آژیر واز کردی
ریویارل مجبور وه گلواز کردی
سه نفر هیهواین بینه هومسا مه
چوی مل بی لیز هتنه پنا مه
وتم ولا خو همدمم رسی
شنیار خرمون بی کسم رسی
ارا دمتقه نصف شوگارم
همدنگم رسی شکر گزارم
یکی وت ایمشو مسافر کوویم؟
خدا قسمت کی مه کو برّوویم؟
یکی وت وه گیون ئی نیره خره
اخه برسی مه پامه دره
هم پویل هم طلا بالوشی مارم
خور دیرینو اوسای کارم
وتو یه کوئه اخه راحته؟
هزاری بوشی ئی جا آشناته
وت که مال برام چن روژه چوله
چیه تا شمال گمالِ یوله
یه ژنی دیری کس قبول نیری
درحق فامیل ذره هول نیری
مری دت آسمون یا دت خدایه
گُلوّه پت قووین مدوم پر وایه
کلیلون ها دس برا گوجَرم
یارو تفر نشق سیف خاکی حورم
بستن دس و پای ئه بالا وژم
جورت یه نیری که بایه گیژم
یکی گی سنی اژ دم بد برا
وت که جا بعدی مال کابرا
کابرا کی بی؟ ژن پیری بی
یه کور عاجز زمین گیری بی
ایسه هر یه کُر ، ئه دایا بیه
تو هونه ننگی ئه کییت دیه ؟
وختی که نقشه دوزی تموم بی
فکر زندگی ار مه حروم بی
نه دوز نه فاسد نه گناهکارم
بی شرم و حیا نه سگ هارم
که دنیا خری مه بنوم کرم
الهی شکر اژیکه خرم
در حق برا که خر خائنه
در عین خری پاک اژ باطنه
که پیا مکین خری بیرحم بو
که موینی خری ناپاک ئه چم بو
خر چوی مرمنی جامال خری
آگر نمایژی ئه مال خری
خر که درو زن که پره فنیم
که ئه سر یک کلاوه منیم
خر که بلیده خیوت چطوره
آسمون دلمو که پره اوره
که وگردِ یک منیمه کمون
قسم نمئریم ارا گوپی نون
خر کی بلیده جاسوسی بکه
یا دس ار سینه چاپلوسی بکه
نه کار ئه ناموس ایو او دیریم
نه رنگ عوض کر روژ و شو دیریم
خر که تعریف کر وژه تنیایه
بلوف و قرمه ئه خر جیایه
خر که حسویده ار حال خری
که ریه مکیم وه هزار سری
خر که نزول در که نزول حوره
ارا چوی هومه خر آبرو بره؟
که حاجی دیریم کلاو بردار بو
که گدا دیریم ئه وسی خوار بو
خدا بکوشم وه آمم نکین
داخل وه گناه پر دامم نکین
وت دلته بورمت تا بوینه خری؟
تا باینه دنیا بی دردسری؟
بار خجالت نیشته ار قی لچم
کمک کن بوشن بوسم یا بچم؟
شاعر : اسداله آزادبخت
