مزبان حبیبی
زمانی‌که نگارش آیین‌نامه اجرایی قانون رتبه‌بندی معلمان را به وزارت آموزش‌وپرورش واگذار کردند، انتهای داستان کاملا قابل پیش‌بینی بود، به‌ویژه این‌که هیچ معلمی در فرآیند نگارش، دخالتی نداشت و به توصیه‌های فعالان صنفی هیچ توجهی نشد.
در یک گزارش گیری از سامانه رتبه‌بندی در یکی از استان‌ها که سند آن محفوظ هست، عمق فاجعه این چنین معلوم می‌شود:
تعداد کل حدود: ۱۹۲۸۳
تعداد رتبه پنج: ۸۲ نفر
نسبت رتبه‌های پنج به کل: ۰.۰۰۴۲
یعنی از هر ده هزار نفر در رتبه‌بندی، ۴۲ نفر حائز رتبه پنج شده‌اند.
آمار گروه اول، اداره کل:
تعداد افراد شامل رتبه‌بندی: ۹۹ نفر
تعداد رتبه پنج: ۱۲ نفر
نسبت رتبه‌های پنج به کل: ۰.۱۲۱۲
یعنی از هر ده هزار نفر در اداره کل، ۱۲۱۲ نفر حائز رتبه پنج هستند.
گروه دوم، سایر ادارات:
تعداد کل: ۱۹۱۸۴ نفر
تعداد رتبه‌های پنج: ۷۰ نفر
نسبت تعداد رتبه‌های پنج به کل: ۰.۰۰۳۶
یعنی از هر ده هزار نفر از معلمان، فقط ۳۶ نفر حائز رتبه پنج شده‌اند که بسیار کمتر از یک درصد است.
توجه: در این محاسبات، تعداد رتبه‌های پنج در ادارات و نواحی نیز به‌عنوان معلم در نظر گرفته شده‌است.
نتیجه، شانس رتبه پنج شدن در ادارات کل، بیش از ۳۳ برابر معلمان هست.
قرار بود یک درصد از معلمان حایز رتبه پنج شوند اما در این استان، ۱۲ درصد پرسنل اداره کل حائز رتبه پنج شده‌اند اما برای معلمان این نسبت کمتر از نیم درصد است.
حالا متوجه سخت‌گیری بیش از حد برای معلمان شدید یا هنوز زود است!؟
آمادگی بررسی آمار تفکیکی همه ادارات کل و ادارات و مقایسه آن با آمار معلمان رتبه پنج هستیم تا سیه روی شود هر که در او غش باشد.
