شهیدی که زنده شد!/ برخیزید! قصد حمله به ایران را دارند

اشاره:

خانواده تازه به نبودنش عادت کرده بودند، بوی عطر گلابی که هنوز بر مزار شهیدی که اشتباه به خاک سپرده بودند به استشمام همگان می رسید. اما با پیچیدن خبر آزاد شدن اسرا در شهر مادر و پدرش باورشان نمی شد، پسرشان زنده است.

شهدای گمنام تنها نشانی که از خود بجای می گذارند پلاک است، اما خدا کند هرشهید پلاک خودش به همراهش باشد.

مطلبی را که در ادامه تقدیم نگاه مهربان مخاطبان وهار می گردد روایت یکی از یادگاران دفاع مقدس می باشد. یادگاری که 2 سال شهید لقب می گیرد و بعد از 2 سال با برگشت خود از اسارت همه را انگشت به دهن می کند.

بیش از این پرداختن به مقدمه را صلاح نمی دانم و در ادامه توجه مخاطبان عزیز را به گفت و گوی مان با جانباز و آزاده سرافراز؛ شاه میرزا گراوند جلب می نمایم.

آقای گراوند! ضمن عرض سلام و تشکر بابت وقتی که در اختیار رسانه وهار گذاشتید. لطف کنید به عنوان سوال اول از نحوه اعزام به جبهه برای مان سخن بگویید؟

من هم خدمت شما و همکاران تان عرض سلام و خدا قوت دارم. ایثارگران وقتی تلاش جوانانی هم چون شما را برای ترویج فرهنگ ایثار و شهادت می بینند خوشحال می شوند و روحیه می گیرند. وقتی بنده جوان بودم، به یاد دارم که امام (ره) فرمودند: «مردم برخیزید! کل دنیا قصد دارد به ایران حمله کند.»

بنده هم با توجه به شور و شوقی که داشتم ، به همراه دو نفر از دوستانم اسرار رفتن  به جبهه را داشتم اما متأسفانه پدرم با رفتن من مخالفت کردند.

رفقای ما رفتند و یکی از آن ها به نام جعفر ترکاشوند به درجه شهادت نائل شد و دیگری به نام کرم الله گراوند جانباز شد.

خلاصه ما هر کاری کردیم نتوانستیم رضایت پدرمان را به دست بیاریم. تا این که متاهل شدم و بعد از گذشت 3 سال توانستم رضایت پدرم را برای رفتن به جبهه به دست بیارم.

از خاطرات دوران جنگ و اسارت برای مان بگویید.

در دوران اسارت سالن های زیادی بود. که هرکدام ۱۳۵نفر را به زور جا می دادند. اسرا گروه بندی شده بودند. هر روز صبح یکی از گروه ها ظروف را می شستند.

در طول 2 سال اسارت بنده فقط یک بار حمام کردم آن هم به مدت 5 دقیقه و به طوری که با صابون صورتم را بشورم و با بد رفتاری از حمام بیرونم کردند. در تابستان اگر سطل آبی را پیدا می کردم روی سرم می ریختم تا حداقل آبی به بدنم برسد. اما متأسفانه امروزه آب که نعمت بزرگی است به آسانی هدر داده می شود. بهتر است قدر آب را بدانیم!؟

قضیه شهید شدن و سنگ قبر شما چیست؟

در آن ایام جنازه یکی از شهدا را به کرمانشاه انتقال می دهند که قابل تشخیص نیست و به خاطر این که آن شهید بزرگوار مثل بنده روی یکی از دستانش خالکوبی دارد، فکر می کنند بنده شهید شده ام و مشخصات مرا روی تابوت می نویسند و بعدا خبر شهادت بنده را به خانواده می رسانند. این چنین می شود که یک نفر دیگر را با مشخصات من به خاک می سپارند.

اما وقتی بنده از اسارت برگشتم، سنگ قبر را به اسم شهید گمنام تغییر دادند. سال ها از این ماجرا می گذرد و آن سنگ قبر را نگه داشته ام و از طرفی دیگر من و خانواده ام هنوز این شهید گمنام را از یاد نبرده ایم  و همیشه به مزارش مشرف می شویم.

وقتی به وطن برگشتید چه حسی داشتید؟ از لحظه دیدارتان با خانواده برای مان بگویید.

زمانی که به وطن برگشتم خیلی شوق دیدار پدر ومادرم را داشتم.

جالب است بدانید وقتی به پدرم خبر داده بودن که من زنده ام، پدرم باورش نشده بود و در جواب گفته بود پسر من شهید شده است و او را به خاک سپرده ام.

اما در طول 2 سالی که اسیر بودم، همسرم به خیال این که من شهید شده ام ازدواج می کند و فرزند 3 ساله ام را به  مادرم می سپارد!

از اینکه از یاران خود جا مانده اید، چه احساسی دارید؟

دوران اسارت کسانی در بین ما بودند که اوایل افراد خوبی بودند، اما بعدها با خبرچینی برای دشمن موجب اذیت و آزار بقیه می شدند. اما در این بین افرادی هم بودند که مردانه پای استقلال و پیروزی کشور باقی ماندند.

 بنده بعد از گذشت ۳۰ سال هنوز با عده ای از آن ها هم چون همرزم عزیزم آقای کرم الله دارابی که هم اکنون پیرمرد سالخورده ای هستند، ارتباط دارم.

از مسئولین چه انتظاری دارید؟

از مسئولین انتظار دارم به فکرجوانان و خانواده معظم شهدا و جانباز و آزادگان باشند.  هم چنین فرصت را مغتنم شمرده  و از همین تریبون بابت زحمات دکتر ساکی رئیس دانشگاه علوم پزشکی استان لرستان صمیمانه تشکر می کنم.

سخن آخر

مسئولین به فکر جوانان شهرستان باشند و سعی کنند اشتغال زایی ایجاد کنند. اگر جوانی بیکار بماند جوانی اش تباه می شود و در مسیری که نباید برود، گرفتار می شود.

امید آن را دارم که روزی شاهد خوشبختی تمام جوانان شهر و دیارم  باشم.

مصاحبه و عکس: مریم امرایی