همیشه مدخل شهادت باز نیست/ چه بسا دفتر شهادت بسته شود!

وصیت نامه شهید مجتبی آدینه وند

ولادت: اربعین سال 1345

شهادت: اربعین سال 1365 – عملیات کربلای 4

بسم الله الرحمن الرحیم

عن قریب، بانگ جرس كاروان بسیجیان در كربلای منتظر، طنین انداز شود. كه الها! مگر پیرمان پایان این غربت را در این سال نوید نداده است؟ خوشا به حال كسانی كه با قدم های سهمگین خود مجرای تحقق این حركت شدند و لب برگونه های سرخ پیروزی زدند .

حال درباره دو آرمان كه سال ها است برای دستیابی به آن ها خود را آماده كرده ام، قدری می نویسم تا نماینگر روشنائی حركتم باشد. همان طور كه می دانید هدف نهایی آدمی این است، كه در راستای تكلیف خداوندی كه بر دوش او نهاده شده، موجبات تسهیل این راه بی انتها را فراهم آورد. تا به لقای پروردگار برسد. هم چنان كه از آیات و روایات اسلامی بر می آید شهادت بر تارك این اسباب تكامل درخشندگی دیگری دارد و حماسه دیگر.

گویی با پذیرفتن شهادت جهش از آن چه هستی، به سوی آن چه باید باشی را به تو ارزانی می بخشد. لذا این جاست كه مجاهد راستین و طالب وصال پروردگار برای عبور از آن چه هست؛ كالبد خالی خود را نردبان سیر به طرف او قرار می دهد، كه از رصدگاه خونینش وعده نظر به جلوه معبود دریافت گردد.

آری! عزیزانم اگر می خواهید بدانیم حقیقت كدام است و نهایت لذتش چیست؟ باید از مدخلی عبور كنیم كه خوب ترین خوبان عالم امكان، از آن عبور كردند و اینك جاذبه این حقیقت همه طالبان را، به طرف حماسه خود می خواند.

معشوق صلای وصال داده است. اگر عاشق اید؛ شرط عشق را به جا آورید و الا با امیدهایی كاذب خود را قانع نكنید . بدانید، رجز خوانی در پشت میدان های نبرد به درد نمی خورد و افسوس بر از دست دادنت، چنان لیاقتی سودی در بر نخواهد داشت.

همیشه مدخل شهادت باز نیست، كه با بهترین مرگ به دیدار خداوند رفت، چه بسا دفتر شهادت بسته شود و منتظران كوی دوست در غم چنین مرگ شریفی به نظاره بایستند.

شكر و سپاس خدای را كه در عصری لباس هستی بر اندامم پوشانید، كه زیباترین هستی شناس امام امت را راهنمای كاروان خود دیدم و از نعمت وجودش روشن ترین راه را یافتم. به راستی شكر این شكر را جز با فدا شدن نمی توان ادا كرد.

درج شده توسط: دبیر سرویس شهدا و ایثارگران