من از این تکرار بی میل می ترسم…

من اما از فغان آه بارانبار می ترسم

از این تکرار بس بی میل و پر ادبار می ترسم

من از شرم رخ آلاله های دشت خونین دل

از این رنجی که می بارند بر دلدار می ترسم

مرا با حسرت و آه و فغان بی وقفه انسی هست

همه وانه من از انس دل و دیوار می ترسم

چه کس می گوید او در  غار مبیوت است

من از خالی خیالان رخ دادار می ترسم

نترس ای دوست از اشک رخ پربار

بدان من از زفیر ناله های زار می ترسم

به وقت هجر ترسان بودن از وقت وصالش کی

به وقت وصل از هجر سرای یار می ترسم

اگر با او کسی را سرو سرّی هست

خود او می داند از خواب دل بیدار می ترسم

تمام قسمت دنیا و بعدش از برای تو

به سمتش سر منه چون از فرار یار می ترسم

نمی دانم  چه ها دانی ز رسم بیقراری ها

فقط می دانم این را کز سکوت یار می ترسم

مرا با او یگانه خلوتی دیرینه پا برجاست

که از برهم زدن با تقه ­ی اشعار می ترسم

برو از یار من بگذر و بگذاراز برای من

بمانم در حریم یار چون بسیار می ترسم

رابعه علی مهر