آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟!
ترامپ به عربستان گفت ما هستیم و مثل شما به خون ایرانیان تشنه ایم. آل سعود نیز به صراحت از کشاندن جنگ به داخل ایران اسلامی سخن گفتند! حرامیان داعشی به مجلس و چند قدمی نمایندگان ملت رسیدند و تعدادی از بی گناهان را مظلومانه پرپر کردند!
خون غیرت توده های مردم به جوش آمده بود و منتظر تصمیم سران نظام ماندند. به لطف الهی رهبرمان محکم تر از هر کسی از سیلی زدن به دشمنان سخن گفتند.
فقط چند ساعت بعد از تهدید سیلی زدن، سیل سیلی های موشکی داعشیان را فرا گرفت و ترکش موشک ها به اربابان آمریکایی و آل سعودی و اسرائیلی نیز اصابت کرد.
دل ملت شاد شد. فضای حقیقی و مجازی سرشار از خوشحالی و اظهار وجد و غرور شد. هر کسی خوشحالی خود را در قالب جمله ای و تبریکی به نظام و سپاه بیان کرد اما در کمال ناباوری فقط یک عالی جناب در لاک سکوت فرو رفته بود!
او رییس جمهور بود رسانه و خبرنگاران به وفور یافت می شدند تا با او مصاحبه ای کنند و با فضای مجازی نیز بسیار دوست بود. پس چرا سکوت؟! چرا تبریکی نمی نویسد؟!
چرا هیچ پیامی از او دیده نمی شود؟!
خدایا چه شده است؟
نکند از شلیک موشک ها بی خبر بوده است؟!
نکند اینترنتش قطع شده است!
نکند به موشک پرانی علاقه ای نداشته است!
نکند در حال رصد کردن پیام های سیلی موشکی باشد.
نکند در فکری عمیق برجامی و نقض های آمریکایی آن فرو رفته است و نکند…
وضعیت شهروندان و حقوق شهروندی از شکستن سکوت او می گفتند. کار از زمزمه گذشت و علنی می پرسیدند چرا آن عالی جناب غایب است؟!
به دلداری مردم پرداختم و گفتم او رییس شورای عالی امنیت است از شلیک موشک ها خبر دارد. مرد جبهه و جنگ بوده است و از شلیک شدن موشک ها ترسی ندارد.
یقین داشته باشید او خواهد آمد و در مورد این موشک ها سخنی خواهد گفت.
آن همه سکوت و انتظار مردم را جان به لب کرد تا این که شبی فرا رسید و آن رییس محترم آمد و از به جا بودن شلیک موشکی سخن گفتند!
از عمق وجودم گفتم واقعا!
آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟!
جناب روحانی کاش قبل از مهاجرانی لندن نشین سیلی موشکی را تایید می کردید.
حجت الاسلام والمسلمین سید صادق محمدی
