نوروز بمانید که ایام شمایید
نوروز بمانید که ایّام شمایید! / آغاز شمایید و سرانجام شمایید!
آن صبح نخستین بهاری که ز شادی / می آورد از چلچله پیغام، شمایید!
آن دشت طراوت زده آن جنگل هشیار / آن گنبد گردننده ی آرام شمایید!
خورشید گر از بام فلک عشق فشاند / خورشید شما، عشق شما، بام شمایید!
نوروز کهنسال کجا غیر شما بود؟ / اسطوره ی جمشید و جم و جام شمایید!
عشق از نفس گرم شما تازه کند جان / افسانه ی بهرام و گل اندام شمایید!
هم آینه ی مهر و هم آتشکده ی عشق، / هم صاعقه ی خشم ِ بهنگام شمایید!
امروز اگر می چمد ابلیس، غمی نیست / در فنّ کمین حوصله ی دام شمایید!
گیرم که سحر رفته و شب دور و دراز است، / در کوچه ی خاموش زمان، گام شمایید
ایّام ز دیدار شمایند مبارک / نوروز بمانید که ایّام شمایید!
